Mijn Stuitbevalling
Mijn stuitbevalling
Ik ben rond de 32 weken zwanger als ik te horen krijg dat mijn kindje in stuit ligt.
Ojee daar gaat mijn droom thuisbevalling, is het eerste wat door mijn hoofd gaat. De kleine heeft nog alle tijd om te draaien krijg ik te horen van de verloskundige, maar je wordt toch overgedragen aan de gynaecoloog. Ik ga mij ,zoals velen doen in deze tijd ,verdiepen in stuitbevallingen op Google en bekijk alle filmpjes over stuitbevallingen die ik kan vinden. De gyno raadt aan om een versie te doen in het ziekenhuis. Nou als ik iets niet zou aanraden is het wel een versie… 2 volwassenen die met hun volle gewicht op je buik drukken en jij kan niets doen. Ontzettend pijnlijk en beangstigend vond ik het, ook de uitleg dat je evt gelijk in weeen kan komen helpt niet echt mee. Nee dit was niets voor mij en ook zonder resultaat. Bij de volgende controle werd mij weer verteld dat in stuit bevallen zo vol risico’s zou zijn dat een keizersnede veel beter zou zijn. Nou als ik iets niet wilde was het wel een keizersnede; als kraamverzorgster heb ik regelmatig van dichtbij kunnen zien wat voor een impact dat heeft op een vrouw en ook dat is niet zonder risico’s. Eerst nog moxa-therapie geprobeerd. Elke avond verwarmde Paulo met een soort kooltje mijn kleine teen ( hierdoor zou er een verwarmende energie vrijkomen op een acupunctuurpunt wat voor je baarmoeder staat en daardoor zou er beweging voor het kindje mogelijk zijn) . Dit was erg prettig om te ervaren, maar had helaas niet het gewenste resultaat. Verder heb ik nog spinning-babies ( dit zijn bepaalde oefeningen ) visualisaties en gesprekken met mijn ongeboren dochter gevoerd of ze alsjeblieft wilde draaien. Dit alles hielp allemaal niet.Toen ik rond de 38 weken zwangerschap was had ik er berusting in dat ze niet meer zou draaien en heb ik mijn geboorteplan helemaal aangepast aan het ziekenhuis. Gesprekken met gynaecologen gevoerd, zij konden mij geen garanties geven, want je wist niet wie er dienst zou hebben op moment van bevalling. Maar dit weerhield mij er niet van om vol vertrouwen mijn bevalling te gemoed te gaan. Omdat ze in onvolkomen stuitligging ligt met haar benen omhoog mag ik het gaan proberen van de gynaecoloog.
Dan is het ’s ochtend opeens zover, ik draai me op en voel een plop met ineens heel veel water. Wow mijn vliezen zijn gebroken, nu gaat het gebeuren! We bellen het ziekenhuis, want met stuit moet je gelijk komen als vliezen breken. In het ziekenhuis heb ik nog steeds geen last van weeen en krijg een lekker ontbijtje, terwijl ik voor het infuus wordt geprikt. We zetten mooie dolfijn-muziek op, sluiten de gordijnen en hangen ons geboorteplan op de deur. Ik doe de dopjes van min telefoon in mijn oren en luister naar mijn zelf ingesproken HypnoBirthing oefeningen. Om de 2 uur komen de zorgverleners om te vertellen dat ik volgende keer zoveel cm ontsluiting moet hebben en er anders een keizersnede gaat komen. Ik doe net alsof ik ze niet hoor en blijf lekker in mijn bubbel. Helaas krijg ik wel weeen opwekkers toegediend. Maar het ziekenhuis zet ze zoals in mijn geboorteplan staat afgesproken weer zachter, als ze merken dat mijn lichaam het overneemt. Dit is goed te doen, samen met Paulo doe ik de ademhalings- en ontspanningsoefeningen die ik heb geleerd bij de HypnoBirthing. Pijn doet het niet, wel is het hard werken en concentreren dat als er een golving komt, ik op de golf probeer mee te deinen. En als ik me een tijd later heel beroerd begin te voelen en mezelf hoor zeggen dat ik niet meer wil….. weet ik dat ik er bijna ben.
Helaas mag ik niet op handen en knieën bevallen, maar moet ik in de beugels, want de gynaecoloog die dienst heeft vindt het wel erg spannend allemaal en wil alles goed kunnen zien. Ook nu ga ik maar mee en niet in de “ wat jammer dat het anders loopt” modus. En na ruim een uur persen wordt mijn kleine eigenwijsje met eerst de billen, dan de benen en dan het hoofd geboren. Wat is ze prachtig en wat voel ik me een powervrouw!
